შემდეგ ეტაპზე, ჯგუფმა დაიწყო ფსიქოდელიური იმიჯის მოცილებაზე ზრუნვა და იქცა უფრო დახვეწილ კოლექტივად, რომლის მუსიკალური მიმართულების ზუსტი დასახელება რთულია.სხვადასხვა სტილი, რომელსაც მიჰყვებოდა ჯგუფის სამი წევრი, იქცა ერთ უნიკალურ ჟღერადობად.ამ პერიოდში გამოიცა ჯგუფის ორი შედევრი, The Dark Side of the Moon და Wish You Were Here.ჟღერადობა უფრო მეტად დახვეწილი და შეთანხმებული გახდა.როჯერ უოტერსის ფილისოფიური ლირიკა იდეალურად ერწყმოდა მისთვის დამახასიათებელ ბას-პარტიებს, გილმორის უნიკალური ბლუზური დაკვრის სტილს და რაიტის მსუბუქ მელოდიებს.ამ პერიოდში გილმორის ვოკალი უფრო მეტად დომინირებს, ისევე, როგორც ქალური ვოკალი და დიკ პერის საქსოფონი, რომელიც ჯგუფის სტილის მნიშვნელოვან ნაწილად იქცა.ჯგუფისათვის დამახასიათებელმა ატონალურმა და უხეშმა ჟღერადობამ გზა დაუთმო მშვიდ, რბილ და შემსუბუქებულ ჰანგებს, ეპიკური კომპოზიციების მწვერვალად კი "Echoes" იქცა.ეს პერიოდი ასევე ცნობილია ჯგუფში წარმატებული თანამშრომლობის წლებად.1973 წლის შემდეგ უოტერსის გავლენა უფრო მეტად გაძლიერდა მუსიკალურად და ლირიულად.რაიტის თანაავტორობით შექმნილი უკანასკნელი კომპოზიციები ამ რამდენიმე წლის განმავლობაში არის "Shine On You Crazy Diamond" და "Time".ბარეტის უკანასკნელი "გამოჩენა" მუსიკისა და ლირიკის მხრივ, ჩანს კომპოზიციაში Wish You Were Here და ამავე სახელწოდების ალბომის ყველა დანარჩენ სიმღერაში.

ჯგუფის ჟღერადობა უფრო მეტად კონცენტრირებულია ალბომზე Meddle (1971), სადაც ჟღერს 23 წუთიანი "Echoes".მას დისკის ერთი მხარე უკავია, მთლიანად.ეს არის მშვიდი სიმღერა პროგრესიული როკის ჟანრში, რომელშიც ჟღერს ხანგრძლივი გიტარული/ორღანული იმპროვიზაცია, შუაგულში კი - ვეშაპის ხმების იმიტაცია, რომელსაც გილმორი გამოსცემდა გიტარიდან.ნიკ მეისონი ამ ალბომს აღწერს, როგორც "პინკ ფლოიდის პირველ რეალურ ალბომს, რადგანაც სწორედ მასში წამოიწია თემებმა, რომელთა განხილვაც შემდეგ ალბომებშიც შეიძლებოდა".ალბომზე იგრძნობა შემდგომი ალბომების მუსიკალური ელემენტებიც, მაგრამ მასში ამოგდებული ორკესტრი, რომელმაც ასეთი დიდი როლი ითამაშა წინა დისკზე.მასში ასევე შედის ატმოსფერული და ნახევრად მძიმე "One of These Days", რომელსაც გილმორი უკრავს "ლეპ სტილ" გიტარაზე და რამდენიმე სიმღერა, რომელიც უფრო ალბომის შესავსებ მასალად ითვლება.ალბომი დიდი ენთუზიაზმით მიიღეს და იგი მოექცა 3-ე ადგილას ბრიტანულ ჩარტში.შტატებში მას მხოლოდ 70-ე ადგილი ერგო, თუმცა ნიკ მეისონი ამაში ამერიკულ კომპანიას ადანაშაულებდა, რომელმაც საკმარისი რეკლამა არ გაუწია ნამუშევარს. 1972 წელს გამოიცა ბარბეტ შრედერის კიდევ ერთი ფილმის, Obscured by Clouds თანმხლები დისკი, მუსიკით, რომელიც მასშია შესული.ეს მუსიკა, ისევე, როგორც შრედერის ჯგუფთან წინა ნამუშევრის, მთლიანად ეკუთვნის პინკ ფლოიდს.წლების შემდეგ მეისონი თვლიდა, რომ ალბომი სენსაციურია, კრიტიკოსებმა კი იგი უარყვეს.დისკი, მიუხედავად ამისა, შესანიშნავ სიმღერებს წარმოგვიდგენს.უშუალოდ, აქ წარმოდგენილია ნახევრადბლუზური ნამუშევრები.ერთ-ერთი სიმღერა, თითქოს და მხიარული "Free Four", შეიცავს ისტორიას როჯერ უოტერსის მამის, ერიკ ფლეჩერის დაღუპვაზე მსოფლიო ომის დროს.სტილისტიკით, ალბომი შორს იყო მისი წინამორბედისაგან, თუმცა, კვლავაც შეიცავდა მომაჯადოვებელ აკორდებს.ეს ასევე იყო ერთგვარი კავშირი შემდგომ სტუდიურ დისკთან. 1973 წლის ალბომი The Dark Side of the Moon ითვლება პინკ ფლოიდის ყველაზე დიდ წარმატებად - დღემდე იგი არა მხოლოდ ჯგუფის ალბომებში, არამედ მსოფლიო ხუთეულების სიაშიც იკავებს ერთ-ერთ საპატიო ადგილს (გაყიდვის მიხედვით).

ჯგუფის კონცერტები იქცა ნამდვილ შოუდმიუხედავად იმისა, რომ ჯგუფი არასოდეს იყო სინგლების გამოცემის მომხრე და ასეთ სტრატეგიას მიჰყვებოდა 1968 წლიდან, ამერიკულმა კომპანიამ მოითხოვა სინგლის გამოცემა, რისთვისაც შეარჩიეს "Money".ამან სათანადო რეკლამა გაუწია ალბომს და ჯგუფი პირველად აღმოჩნდა ამერიკულ ჩარტებში პირველ ადგილზე.2006 წლის დეკემბრისათვის ალბომი მხოლოდ შტატებში გაიყიდა 15 მილიონი ასლის რაოდენობით, მსოფლიოში კი - 40 მილიონზე მეტი ასლის რაოდენობით."ბილბორდის" 200 საუკეთესო ალბომის სიაში მან დაჰყო ზუსტად 301 კვირა და დადებითად შეფასდა თითქმის ყველა კრიტიკოსის მიერ.გილმორის ნაცნობმა მუსიკოსებმა აღიარეს, რომ ეს მისი საუკეთესო ნაშრომი იყო, პინკ ფლოიდში მოსვლის შემდეგ. ამ ალბომზე საქსოფონი მნიშვნელოვან როლს თამაშობს.გარდა ამისა, წინ წამოწეულია ჯაზური იმპროვიზაციები და ქალების ვოკალური პარტიები.ასევე, ტიპიურ როკ-სიმღერებში "Money" და "Time", გილმორის ტრადიციული გიტარის ჟღერადობა უპირისპირდება დანარჩენ ნომრებში გამოყენებულ "ლეპ სტილს“ და კლერ ტორის ვოკალს, კომპოზიციაში "The Great Gig in the Sky".ალბომზე აგრეთვე გამოყენებულია ელექტრონული მუსიკის ელემენტები ("On the run") - სინტეზატორზე VCS3 ჯგუფი, მონოტონურად ჟღერს რამდენიმე ნოტი, რომლის ფონზეც ჯგუფი გადმოსცემს დიდი გადაფრენის ისტორიას - ეს ინსტრუმენტული ნომერი ასევე გულისხმობს ფრენის შიშსაც. ასევე საგულისხმოა ალბომის ლირიკა, რომელმაც აქ საუკეთესო ფორმები შეიძინა და ითვლება ტექსტების მხრივ როჯერის ყველაზე სრულყოფილ ნამუშევრად ჯგუფთან ერთად.ფრენის, დაბერების, სიკვდილის შიში, უთანასწორობა ადამიანთა შორის, ანტილიმიტარიზმი, ფული, შეშლილობა - ეს არის დისკის მთავარი თემები, ხოლო პარანოიას, რომელიც აერთიანებს ყველა სიმღერას, კიდევ ერთხელ უსვამს ხაზს, თითქოს და უმიზეზოდ ჩასმული მონოლოგები სხვადასხვა თემაზე, რომლებიც ჩაიწერეს სტუდიაში მყოფი თანამშრომლებისგან.უშუალოდ, ეს საუბრები აგებული იყო კითხვებზე "გეშინიათ თუ არა სიკვდილის?" და "ბოლოს როდის გამოიჩინეთ ძალადობა?".ალბომის ერთ-ერთ მნიშვნელოვან ელემენტად იქცა მისი შავი ყდა, რომელზეც გამოსახულია შუქის დისპერსია, ანუ პრიზმაში გარდატეხილი სინათლის სხივი, რომელიც ფირფიტის ყდის ორივე მხარეს გაერთიანებულია ერთი სხივით.ეს სურათი, რომელიც უფრო ხშირად ფიზიკის სახელმძვანელოში გვხვდება, იქცა ერთ-ერთ საუკეთესო და ადვილ ამოცნობად ყდად მუსიკის ისტორიაში.

მოზღვავებული წარმატების ტალღაზე, ხმისჩამწერმა კომპანიამ ჯგუფის პირველი ორი ალბომი გააერთიანა ერთ კრებულში, სახელწოდებით A Nice Pair.ამავე პერიოდში რეჟისორმა ედრიან მეიბენმა გამოუშვა ფილმი Live at Pompeii, რომელსაც იღებდა 1971-1972 წლებში - ეს არის პომპეის ნანგრევებში გადაღებული პინკ ფლოიდის კონცერტი, ყოველგვარი მაყურებლის გარეშე, რომელსაც ემატება კადრები ხმისჩამწერი სტუდიიდან.რამდენიმე წლის წინ გამოცემულ ამ ვიდეოფილმის ახალ ვერსიებში შეტანილია დამატებითი ინტერვიუებიც. Wish You Were Here, რომელიც გამოვიდა 1975 წელს, ატარებს თავის თავში გაუცხოების აბსტრაქტულ თემას - გაუცხოების მუსიკალური ინდუსტრიისაგან და, კონკრეტულად, სიდ ბარეტის გაუცხოების თემას.ალბომი უფრო მეტად ცნობილია სასათაურო სიმღერით, თუმცა ასევე აღსანიშნავია ცხრა ნაწილისაგან შემდგარი "Shine On You Crazy Diamond", სადაც საუბარია ბარეტის პიროვნულ ტრაგედიაზე.ჯგუფისათვის დამახასიათებელი ყველა ელემენტი აქ კიდევ ერთხელ გაერთიანდა - ატმოსფერული ორღანი, ბლუზური პარტიები, საქსოფონი, ჯაზური იმპროვიზაცია და აგრესიული "სლაიდ" გიტარა - ფინალში კი გამოიყენება საყვირის იმიტაცია, რომელიც იყენებს მელოდიას ადრინდელი სინგლიდან "See Emily Play", რომლითაც ჯგუფი, თითქოს და საბოლოოდ ემშვიდობებოდა ბარეტის გავლენას.ალბომში ასევე შესულია ორი სიმღერა "Welcome to the Machine" და "Have a Cigar" - ორივე შოუ-ბიზნესს ეხება, მეორე მათგანზე კი ჟღერს როკ-მუსიკოსის, როი ჰარპერის ვოკალი - ეს არის მეორე შემთხვევა, როდესაც მთავარ ვოკალს (ერთი ვოკალისტის სახით) ჯგუფის ალბომზე ასრულებს მოწვეული მუსიკოსი.მიუხედავად იმისა, რომ იყო ვოკალის ჩაწერის მცდელობები, არც უოტერსმა და არც გილმორმა არ გაბედეს სტუდიურ ვერსიაში საკუთარი ხმის დამატება და, ამგვარად, მიღებული იქნა განსხვავებული კომპოზიცია, რომელსაც კრიტიკულად შეხვდა მსმენელი.ალბომი კი, მთლიანობაში, დადებითად მიიღეს, შეადარეს რა იგი წინა ნამუშევარს. ცნობილია, რომ ალბომის ჩაწერის დროს სტუდიაში გამოჩნდა უცნაური მსუქანი, მელოტი, წარბებგაპარსული მამაკაცი.ჯგუფმა მასში მოგვიანებით სიდ ბარეტი იცნო.იმ საღამოს იგი გილმორის ნიშნობას დაესწრო და გაქრა.ეს იყო უკანასკნელი შემთხვევა, როდესაც იგი შეხვდა ჯგუფის რომელიმე წევრს.გილმორის თქმით, ეს მართლა ასე მოხდა, თუმცა მას ზუსტად არ ახსოვს, რომელი სიმღერის დროს გამოჩნდა ბარეტი. :((
როჯერ უოტერსის ლიდერობა: 1976–1985

ამ პერიოდში უოტერსი უფრო და უფრო მეტ კონტროლს ამყარებდა პინკ ფლოიდზე. რაიტის მონაწილეობა სულ უფრო ნაკლებად იგრძნობოდა, მით უმეტეს, ალბომის The Wall ჩაწერისას, როდესაც უოტერსმა იგი უბრალოდ გააგდო ჯგუფიდან (თუმცა რაიტს ეს ნაკლებად ადარდებდა და იგი მშვიდად ისვენებდა საბერძნეთში, საკუთარ გემზე). ამ პერიოდში შექმნილი მუსიკალური თემები ბევრი მსმენელის აზრით, მეორეხარისხოვან როლს თამაშობენ და უოტერსი უფრო მეტ აქცენტს აკეთებს ტექსტურ მხარეზე, რომელიც კიდევ უფრო ანტილიმილიტარისტული და ანტიპოლიტიკური გახდა.

შემდეგი ალბომის ჩაწერა დაემთხვა ინგლისში (და მსოფლიოში) დაწყებულ პანკ-მოძრაობას.იმ დროს, როდესაც პანკები აკრიტიკებდნენ თითქმის ყველაფერს, პინკ ფლოიდმა სოციალური მდგომარეობის გაუარესებას დაუპისპირა საკუთარი ლოზუნგი, სახელწოდებით Animals.ეს დისკი აგებულია ჯორჯ ორუელის 1945 წლის ნაწარმოებზე ცხოველთა ფერმა, სადაც ცხოველების მიერ დაწყებული დამოუკიდებელ მინი-სახელმწიფოდ ქცეული რევოლუციის გმირი ცხოველები გაიგივებულები არიან ადამიანებთან. ამ ალეგორიაში უოტერსის მიერ გამოყენებულია სამი პერსონაჟი - ღორი, ძაღლი და ცხვარი.ალბომის სიმღერები მათი თემის ირგვლის ტრიალებს.

"ბეტერსის" ცნობილი ელექტროსადგურისაგულისხმოა, რომ ლირიკით ზედმეტად გამდიდრებული ალბომი ასევე უფრო მეტად იყო გიტარის პარტიებით სავსე, ვიდრე მისი წინამორბედი, რაც მის ერთ-ერთ დადებითად მხარედ ითვლება. მაგრამ, მიუხედავად ყველა დადებითი ფაქტორისა, ალბომს აფუჭებს ოდნავ მიყრუებული ჟღერადობა, რაც იმის ბრალია, რომ იგი იწერებოდა ჯგუფის საკუთარ სტუდიაში, ბრიტანია როუზე. ეს სტუდია ჯერ არ იყო ტექნიკურად სრულყოფილი. 2008 წელს მისი შენობა გაიყიდა.[4]

ეს იყო ჯგუფის პირველი ალბომი, რომლისთვისაც რაიტს არაფერი დაუწერია (თუმცა კი მან შესანიშნავად აითვისა მისი მუსიკალური თემები და იდეალურად გადაამუშავა ისინი საკონცერტო შესრულებისათვის). ისევე როგორც წინა ალბომზე, მას იწყებს და ასრულებს ერთი კომპოზიცია, ამ შემთხვევაში - "Pigs on the Wing", რომელიც აქ უფრო მოკლე და ლაკონური პროლოგისა და ეპილოგის როლს ასრულებს, ვიდრე მთავარი თემის (როგორც"Shine On You Crazy Diamond").ცენტრალური სამი ნომერია: სინტეზატორისა და გიტარის პიესა "Dogs", მონოტონური "Pigs (Three Different Ones)" და ბას გიტარის პარტიაზე აგებული "Sheep". ალბომში არ ჟღერს საქსოფონი და არ არის გამოყენებული ქალების ვოკალები. ყდისთვის გამოიყენეს ლონდონის "ბეტერსის" ელექტროსადგური და გასაბერი ღორი, რომლის დაფიქსირებაც ფოტოფირზე ამ ელექტროსადგურთან ერთად ვერ მოხერხდა, ამიტომაც საბოლოო ვარიანტში გამოყენებულია უბრალო კოლაჟი. ამ დროიდან მოყოლებული, გასაბერი ღორი იქცა პინკ ფლოიდის კონცერტების განუყრელ ნაწილად.

1977 წლის დამქანცველი საკონცერტო ტურის დროს, რომელზეც პინკ ფლოიდს შეუერთდა ახალგაზრდა გიტარისტი სნოუი უაიტი, უოტერსმა შეამჩნია, რომ ბევრი მსმენელი ნაკლებ ყურადღებას აქცევს საერთოდ შესრულებას და ხშირად მისი ხმა უფრო ხმამაღალია, ვიდრე ინსტრუმენტების. ასევე, აშკარა იყო, რომ ჯგუფის მაგია, რომელშიც იგულისხმებოდა მსმენელის მოჯადოვება უნაკლო შესრულებით, სადღაც გაქრა და წინა რიგებში მდგომი მსმენელები უოტერსს სულ უფრო და უფრო აღიზიანებდა, რადგანაც იგი ხედავდა მათ მაგალითზე, რომ მსმენელი კარგავს მუსიკოსთან კავშირს, სხვადასხვა ქცევით, როგორიც იყო ხელების უაზრო ქნევა და ღრიალი კონცერტის დროს. დაღლილი უოტერსი ითვლიდან შოუების რაოდენობას და ყოველ მათგანზე გარკვეულ ნომერს აცხადებდა - ეს იყო კონცერტის რიგითი ნომერი. უკანასკნელ შოუზე, მონრეალში, როჯერმა ვერ მოითმინა და ერთ-ერთ მყვირალა მსმენელს სახეში შეაფურთხა. როგორც ნიკ მეისონი საკუთარ წიგნში, Inside Out აღნიშნავს, კონკრეტულად იმ მოცემულ მომენტში ამის მთავარი მიზეზი იყო ამ მსმენელის შეძახილი - დაუკარით Careful With That Axe, Eugene (საგულისხმოა, რომ ეს კომპოზიცია დაკრული იქნა 1977 წლის ტურზე, 9 მაისს და ეს არის დღემდე მისი უკანასკნელი საკონცერტო შესრულება). საკუთარი საქციელით შეძრწუნებულმა როჯერმა დატოვა სტადიონი, რომელზეც ტარდებოდა კონცერტი. ჯგუფის დარჩენილმა წევრებმა, სნოუი უაიტთან ერთად დაასრულეს კონცერტი ბლუზური იმპროვიზაციით…

ტურის დასრულების შემდეგ როჯერმა მიაშურა საკუთარ სახლს გარეუბანში, სადაც ჩაიკეტა და დაწერა სიმღერების ორი ციკლი.ორივე მან მოიტანა განსახილველად სტუდიაში.ერთი იყო The Pros and Cons of Hitch Hiking, მეორე კი - The Wall, რომელიც ჯგუფის დანარჩენმა წევრებმა ჩათვალეს უფრო ღირებულ მასალად და შესთავაზეს უოტერსს პირველი პროექტის დროებით გადადება.

პარალელურად, გამოიცა დევიდ გილმორისა და რიჩარდ რაიტის პირველი სტუდიური სოლო-ალბომები, " David Gilmour" და "Wet Dream", რომლებიც არც თუ წარმატებულად მოძრაობდნენ ჩარტში, თუმცა ემსახურებოდნენ ერთ მიზანს - უოტერსის მიერ შექმნილი დაძაბული სიტუაციის დროებით განმუხტვას და ამ ორი მუსიკოსისათვის საკუთარი თავის გამოვლენის საშუალების მიცემას. მაგრამ უოტერსის დაბრუნების შემდეგ ჯგუფმა მიაშურა სტუდიას და დაიწყო კედლის ჩაწერა.

The Wall არის ისტორია განმარტოებასა, დაკარგულ ურთიერთობებსა და მოგონებებზე, რომელიც გადმოცემულია სიმბოლური კედლის, გამოგონილი როკ მუსიკოსისა და მისი მაყურებლის ისტორიის მეშვეობით. აგურები, რომლებიც ნახსენებია ალბომში, ცხოვრებისეულია - უოტერსის თქმით, ეს არის ჩვენი ცხოვრების მტკივნეული მოგონებები, რომლებიც გვაიძულებენ, თავი ავარიდოთ სასტიკ სამყაროს და საკუთარ თავში ჩავიკეტოთ.

ამ ალბომმა პინკ ფლოიდის დისკოგრაფიას დაუმატა მისი ყველაზე ცნობილი სინგლი "Another Brick in the Wall (Part 2)". ალბომში ასევე შევიდა "Comfortably Numb" და "Run Like Hell" - ორი სიმღერა, რომელიც იქცა კლასიკური როკის ქვაკუთხედებად. მოგვიანებით, 1987 წლიდან, ისინი რეგულარულად სრულდებოდა კონცერტებზე (1984 წლის სოლო კონცერტებზე მათ ასევე ასრულებდა დევიდ გილმორი).

მასწავლებელი "კედლიდან"ალბომის თანაპროდიუსერად ბობ ეზრინი იქცა.მისი ყველაზე დიდი მიღწევა ამ დისკზე შეიმჩნევა "The Trial"-ში. ამ სიმღერისა და ალბომის მთლიანი სტრუქტურის გამო, ბევრი თვლის "კედელს" როკ-ოპერად. მას შემდეგ, რაც ეზრინმა გათქვა უოტერსის გეგმები (მომავალ ალბომთან დაკავშირებით) პრესაში, უოტერსმა გააგდო იგი კოლექტივიდან. მან ასევე გააგდო რიჩარდ რაიტიც, რომელსაც არ სურდა ალბომზე მუშაობა, ამჯობინა რა ამ საქმეს საბერძნეთში, საკუთარ გემზე ცხოვრება.უოტერსმა ასევე არ გამოიყენა ტორგესონის დახმარება, ალბომის ყდის შექმნისას.ამჯერად ყდა ჯერალდ სკარფს, პოლიტიკურ კარიკატურისტს ეკუთვნოდა, რომელმაც აგრეთვე შექმნა ფილმის "კედელი" ანიმაციური გმირები.

ალბომი შეიცავს ორკესტრულ არანჟირებებს, რომელზეც მაიკლ კემენმა იმუშავა.იგი ასევე სავსეა პინკ ფლოიდისათვის დამახასიათებელი ელემენტებით, როგორიც არის სტერეო ეფექტები, საუბრები უკანა ფონზე და ხმის მონტაჟის არაორდინალური მეთოდები - მაგალითად, სიმღერაში "Empty spaces" გამოიყენება უკუღმა გაშვებული ფირი, რომელზეც უოტერსი კითხულობს უცნაურ გზავნილს ვინმე "მოხუცი პინკისგან, ძველი ფერმიდან".რაიტის წვლილი ალბომზე მინიმალურია, თუმცა იგი უკრავდა ალბომის გამოცემის შემდგომ დაწყებულ საკონცერტო ტურზე.აღსანიშნავია, რომ ჯგუფის ყველა წევრმა მინიმალური ჰონორარი მიიღო ამ ტურიდან, ხოლო რაიტმა, როგორც დაქირავებულმა მუსიკოსმა - ყველაზე დიდი.

მიუხედავად იმისა, რომ ალბომი არასოდეს მოხვედრილა ბრიტანეთში პირველ ადგილზე, შტატებში მან ეს ადგილი დაიკავა 15 კვირის განმავლობაში.კრიტიკოსებმა დადებითად შეაფასეს იგი, ამერიკის ხმისჩამწერ ინდუსტრიათა ასოციამ მას 23 გზის პლატინის სტატუსი მიანიჭა.ალბომის კომერციული წარმატებით პინკ ფლოიდი გაუტოლდა ბითლზს, რომელსაც ასევე ჰქონდა ორი ჰიტური დისკი.

კედელი სცენაზესაკონცერტო ტურზე კედლის თემა უფრო ფართო მასშტაბით გათამაშდა - ხელოვნური აგურების მეშვეობით, სცენაზე იგებოდა გიგანტური კედელი, დადიოდნენ დიდი მარიონეტები, თეატრალიზებულ შოუდ ქცეულ პინკ ფლოიდის კონცერტზე უოტერსს სრული კონტროლის ქვეშ ჰყავდა ყველა.მოგვიანებით ერთ-ერთი ასეთი კონცერტის ჩანაწერი გამოვიდა აუდიო დისკის სახით, ალბომზე Is there anybody out there? The Wall Live 1980-1981, (2000).

ტურის შემდეგ ნიკ მეისონმა საკუთარი სოლო ალბომი ჩაწერა, სახელწოდებით Fictitious Sports.ეს არის უბრალო ექსპერიმენტული ალბომი, რომელზეც ვოკალური პარტიები ნიკის დიდი ხნის მეგობარმა, ჯგუფის The Soft Machine მუსიკოსმა რობერტ უაიატმა შეასრულა.ალბომზე აგრეთვე უკრავს კარლა ბლეი, ნიკის ასევე დიდი ხნის მეგობარი და ჯაზ-მუსიკოსის, მაიკლ მანტლერის მეუღლე.

ფილმი კედელი, რომელიც გამოვიდა 1982 წელს, დაფუძნებულია ჯგუფის ალბომზე და გადაღებულია რეჟისორ ალან პარკერის მიერ.მთავარი როლი მასში შეასრულა ბობ გელდოფმა, რომელსაც თავად პინკ ფლოიდის სიმღერები არ მოსწონდა.ანიმაციაზე იმუშავა ჯერალდ სკარფმა.კინოკრიტიკოსის ლეონარდ მარტინის თქმით, "ეს ყველაზე ხანრგძლივი როკ ვიდეოა მუსიკის ისტორიაში, რომელიც, ამავე დროს, ყველაზე დეპრესიულია".ფილმში შესული სიმღერა "When the Tigers Broke Free" ასევე დამოუკიდებელი სინგლის სახით გამოიცა და შემდგომში გამოვიდა მხოლოდ ალბომებზე Echoes: The Best of Pink Floyd და The Final Cut, 2004 წლის გამოცემაზე.ასევე ფილმში შედის სიმღერა "What Shall We Do Now?", რომელიც სრულდებოდა მხოლოდ კონცერტებზე და არ შესულა ორიგინალურ ალბომში.ფილმში არ ჟღერს "Hey You" და "The Show Must Go On."

1983 წლის უკანასკნელი სტუდიური ალბომი, რომლის ჩაწერაშიც მონაწილეობა მიიღო როჯერ უოტერსმა, გამოვიდა სახელწოდებით The Final Cut.ეს დისკი ყველაზე ანტილიმილიტარისტულ ხასიათს ატარებს პინკ ფლოიდის ალბომებიდან და მთლიანად ეძღვნება უოტერსის მამის ხსოვნას.ალბომი უფრო ბნელ ფერებში განიხილავს ომის თემას, პარალელები ივლება იმ დროის აქტუალურ მოვლენებთან, როგორიც არის ფოლკლენდის კუნძულების პრობლემა და რუსეთის ურთიერთობა ავღანეთთან.ალბომში წინა პლანზეა წამოწეული ბირთვული ომის საშიშროება.

დისკის ორკესტრირებაზე კვლავ იმუშავა მაიკლ კემენმა - იგი ასევე უკრავს კლავიშებზე, ისევე, როგორც ენდი ბოუნი, რომელიც რიჩარდ რაიტის შემცვლელად მოიყვანეს.ნიკ მეისონის წვლილი დისკზე მინიმალურია. დევიდის ვოკალი გამოყენებულია მხოლოდ ერთ სიმღერაში, "Not Now John". ტექნიკურად ეს იყო პინკ ფლოიდის ალბომი, მაგრამ ამაზე არაფერია ნახსენები ალბომის ყდაზე, რომელზეც წერია "The Final Cut - A requiem for the post-war dream by Roger Waters, performed by Pink Floyd: Roger Waters, David Gilmour, Nick Mason". ("The Final Cut – პოსტ-საომარი ოცნების რექვიემი, როჯერ უოტერსი.ასრულებს ჯგუფი პინკ ფლოიდი: როჯერ უოტერსი, დევიდ გილმორი და ნიკ მეისონი").

თავად გილმორი წუხდა მასალის პრიმიტივიზმზე და სურდა ალბომის დამუშავება და მან სთხოვა უოტერსს, დროებით გადაედო დისკის გამოცემა, მაგრამ უოტერსმა უარი უთხრა და ალბომი მაინც გამოვიდა. მუსიკალურად სიმღერები ახლოს არის კედლის სტილისტიკასთან, მაგრამ, უშუალოდ ეს არის ბალადები. დისკის გამოსვლის შემდეგ ჯგუფს არ უმოგზაურია ტურით, თუმცა რამდენიმე რეპეტიცია მაინც იყო დაგეგმილი.ალბომში შესული სიმღერების ნაწილი სრულდებოდა უოტერსის მიერ საკუთარ ტურებზე.

დისკის გამოსვლის შემდეგ, ხმისჩამწერმა კომპანიამ Capitol Records გამოსცა ჯგუფის სიმღერების კრებული Works, რომელიც შეიცავს ჯგუფის მიერ ადრინდელ კონცერტებზე შესრულებული სიმღერის "Embryo" სტუდიურ ვერსიას - იგი პირველად გამოქვეყნდა ალბომზე, 1970 წლის დისკის Picnic - A Breath of Fresh Air შემდეგ.

ამის შემდეგ ჯგუფის წევრთა გზები გაიყო.ყველა დაკავდა სოლო პროექტებით.გილმორმა სცადა სოლო კარიერის გაგრძელება, მეორე დისკის About Face სახით, რომელიც 1984 წელს გამოვიდა.იგივე პერიოდში გამოიცა რიჩარდ რაიტის მეორე სოლო ალბომი Identity, რომელიც მან ჯგუფ Fashion-ის მუსიკოს დეივ ჰარისთან ერთად ჩაწერა.უოტერსმა 1984 წლის მაისში გამოსცა სოლო ალბომი The Pros and Cons of Hitch Hiking, კონცეფტუალური ალბომი, რომლის მთავარ გმირს, მამაკაცს, სძინავს და ესიზმრება ისტორიები ოჯახურ პრობლემებზე, რომლებიც უშუალოდ დაკავშირებულია მეუღლესთან.1985 წელს ნიკ მეისონმა ჩაწერა მეორე სოლო ალბომი Profiles, რიკ ფენთან (10cc), დევიდ გილმორთან (რომელმაც იმღერა ერთ სიმღერაში) და ჯგუფის UFO მუსიკოს დენი პეირონელთან ერთად.