ყოფილი წევრები
სიდ ბარეტი
როჯერ უოტერსი
ბობ კლოუზი

სიდ ბარეტის ლიდერობით: 1965–1968
პინკ ფლოიდი წარმოიშვა უფრო ადრე არსებული ჯგუფიდან, რომელიც ჩამოყალიბდა 1965 წელს[1][2] - ამ კოლექტივს სხვადასხვა დროს ერქვა Sigma 6, The Megga Deaths, The Screaming Abdabs, და The Abdabs.ამ ჯგუფის დაშლის შემდეგ, რამდენიმე მუსიკოსმა - გიტარისტებმა რადო "ბობ" კლოუზმა და როჯერ უოტერსმა, ნიკ მეისონმა და რიჩარდ რაიტმა - ჩამოაყალიბეს ახალი კოლექტივი სახელად 'Tea Set'. ხანმოკლე მოღვაწეობის შემდეგ ჯგუფი დატოვა კრის დენისმა[3], მისი ადგილი დაიკავა სიდ ბარეტმა (ვოკალი, გიტარა), ხოლო უოტერსმა გადაინაცვლა ბას გიტარაზე.

მოულოდნელად აღმოჩნდა, რომ ორ ჯგუფს ერთდროულად ეწოდება 'Tea Set', ამიტომაც ბარეტმა დაიწყო ორიგინალური სახელის ძებნა, რის შედეგადაც მან მიაგნო The Pink Floyd Sound-ს. ეს იყო მისი ორი საყვარელი ბლუზ მუსიკოსის, პინკ ანდერსონისა და ფლოიდ კაუნსილის სახელებიდან შექმნილი ფრაზა.თუმცა ჯგუფი მაინც მერყეობდა ძველსა და ახალ სახელებს შორის. საბოლოვოდ მაინც მეორე ვარიანტი ამჯობინეს.სიტყვა Sound მალევე ამოაგდეს, მაგრამ არტიკლი The მაინც გამოიყენებოდა რამდენიმე წლის განმავლობაში.1984 წლამდე დევიდ გილმორი ხშირად ასახელებდა ჯგუფს, როგორც The Pink Floyd Sound, მიუხედავად იმისა, რომ მათ აღარ გამოუშვიათ ალბომები ამ სახელით. ჯგუფის ადრინდელი საკონცერტო რეპერტუარის ელემენტებს შეადგენდა ნასესხები სიმღერები, როგორიც იყო "Louie, Louie", მაგრამ იმ დროისათვის, როდესაც პინკ ფლოიდი საბოლოოდ ჩამოყალიბდა, როგორც სტაბილური კოლექტივი, მათ ამ სიმღერებს განსაკუთრებული სახე მიანიჭეს, აქციეს რა ისინი ფსიქოდელიური იმპროვიზაციებისა და 'კოსმიური' სოლოების მაგალითად.

პინკ ფლოიდი 1967 წელსჯაზზე ორიენტირებულმა კლოუზმა მალევე დატოვა ჯგუფი და გაჰყვა ფოტოგრაფის კარიერას. ამ გადაწყვეტილების ერთ-ერთ შესაძლო მიზეზად ასახელებენ ბარეტს, რომელიც ვერ შეეწყო ბობს. ამგვარად, ბობის წასვლის შემდეგ, ჯგუფში დარჩნენ ბარეტი (გიტარა, ვოკალი), უოტერსი (ბას გიტარა, დამატებითი ვოკალი), მეისონი (დასარტყამები, პერკუსია) და რაიტი (კლავიშები, დამატებითი ვოკალი). მალე ბარეტმა საკუთარი სიმღერების წერა დაიწყო ამერიკული და ბრიტანული ფსიქოდელიური როკის გავლენით, რასაც თავისებურ სპეციფიურ იუმორსაც ამატებდა.პინკ ფლოიდი იქცა ანდერგრაუნდული მოძრაობის ერთ-ერთ ფავორიტად და უკრავდა ისეთ ცნობილ ადგილებში, როგორიც იყო კლუბი UFO, კლუბი "მარკი" და რაუნდჰაუსი.

1966 წლის ბოლოს ჯგუფი მიიწვიეს პიტერ უაიტჰედის ფილმისათვის Tonite Let's All Make Love in London რამდენიმე მუსიკალური თემის ჩასაწერად.საბოლოოდ, ისინი გადაიღეს ორი ნომრის, "Interstellar Overdrive" და "Nick's Boogie" იმპროვიზებული შესრულებისას (1967 წლის იანვარში).მიუხედავად იმისა, რომ სრული ვერსია არ შესულა ფილმში, მოგვიანებით იგი გამოიცა ცალკე ფილმის სახით, რომელსაც London '66 - '67 ეწოდება. პოპულარობის ზრდასთან ერთად, ჯგუფმა 1966 წლის ოქტომბერში ჩამოაყალიბა კომპანია Blackhill Enterprises, რომელიც იყო პარტნიორული გაერთიანება მათსა და მათ მენეჯერების, პიტერ ჯენერსა და ენდრიუ კინგს შორის.ამ პერიოდში ასევე გამოიცა პირველი სინგლები "Arnold Layne" (1967 წლის მარტი) და "See Emily Play" (1967 წლის ივნისი)."Arnold Layne"-მა 20-ე ადგილი დაიკავა ბრიტანული სინგლების სიაში, ხოლო "See Emily Play"-მ 6-ე ადგილს მიაღწია.ამან ჯგუფს მისცა პოპულარულ გადაცემაში Top of the Pops გამოსვლის საშუალება.უფრო ადრე, ისინი გამოჩნდნენ მოკლემეტრაჟიან დოკუმენტურ ფილმში "It's So Far Out It's Straight Down", რომელიც გადაღებული იყო კლუბში UFO.ეს უკანასკნელი ნაჩვენები იყო 1967 წლის მარტში მხოლოდ ბრიტანეთის ტელეარხების მეშვეობით.

პინკ ფლოიდის დებიუტი The Piper at the Gates of Dawn1967 წლის აგვისტოში გამოიცა სადებიუტო ალბომი The Piper at the Gates of Dawn, რომელიც დღეს ითვლება ბრიტანული ფსიქოდელიური მუსიკის მთავარ მაგალითად. იგი დადებითად მიიღეს იმ დროის კრიტიკოსებმა, დღეს კი მას თვლიან ერთ-ერთ საუკეთესო სადებიუტო ალბომად. ალბომის სიმღერებში, რომლებიც უშუალოდ ბარეტის დაწერილია, კარგად ჩანს მისი პოეტური ნიჭი და მუსიკის ეკლექტიკური ნაზავი, ავანგარდული იმპროვიზაციიდან "Interstellar Overdrive" უცნაურ "The Scarecrow"-მდე, რომლის შთაგონებაც იყო კემბრიჯის გარეუბანი.სურეალისტური და ფოლკლორით შთაგონებული ლირიკის (რომლის კიდევ ერთი მაგალითი არის "The Gnome") ფონზე, ჯგუფმა გამოიყენა სტუდიური შესაძლებლობების მაქსიმუმი, მოსინჯა რა ელექტრონული ტექნოლოგიის ახალი მიღწევები, როგორიც იყო სტერეო-არხები, ფირის დაჭრა, ექოს ეფექტი და ელექტრონული კლავიშები. ალბომი იქცა ჰიტად ბრიტანეთში, სადაც მან 6-ე ადგილი დაიკავა, მაგრამ მას ნაკლები ყურადღება მიაქციეს ჩრდილოეთ ამერიკაში, სადაც იგი მხოლოდ 131-ე ადგილას მოთავსდა ჩარტებში - და ეს მხოლოდ მაშინ, როდესაც 1970-იან წლებში, ჯგუფის უსაზღვრო პოპულარობის ტალღაზე, მოგების მიზნით, ამერიკულმა კომპანიამ იგი ხელახლა გამოსცა შტატებში.

1967 წელს ჯგუფი შეუერთდა ჯიმი ჰენდრიქსის ჯგუფს და მათ გამართეს ერთობლივი ტური, რამაც პინკ ფლოიდის პოპულარობას ასევე შეუწყო ხელი.
ბარეტის დაცემა

პოპულარობასთან ერთად, ცხოვრებისეულმა სტრესმა და ჰალუცინოგენების მიღებამ ბარეტზე დიდი გავლენა იქონია.მისი ფსიქიკური მდგომარეობა უარესდებოდა რამდენიმე თვის განმავლობაში.მისი უცნაური ქცევის მიზეზად ხშირად ასახელებდნენ მის ინტერესებს ჰალუცინოგენების მიმართ.1968 წლის იანვარში, დევიდ გილმორი მიიწვიეს ჯგუფში, რათა იგი დახმარებოდა ბარეტს სიმღერისას და დაკვრისას.მან ასევე ასწავლა სიდს დაკვრის რამდენიმე მეთოდი.სინამდვილეში, ისინი უკვე იყვნენ დიდი ხნის მეგობრები. ბარეტის ქცევა სულ უფრო და უფრო უცნაური ხდებოდა და ნარკოტიკის ლსდ გამოყენების გამო მისი ჯანმრთელობა არასტაბილურად იქცა.იგი ხშირად შეშდებოდა სცენაზე და ერთ წერტილში იხედებოდა და მხოლოდ ერთ ნოტს უკრავდა, იმ დროს, როდესაც ჯგუფის დანარჩენი წევრები დამოუკიდებლად მუშაობდნენ.თავდაპირველად ჯგუფს სურდა, რომ ბარეტი დამჯდარიყო სტუდიაში და ეწერა სიმღერები, დევიდ გილმორი კი გამოვიდოდა მათთან კონცერტებზე, მაგრამ ისეთი უცნაური სიმღერები, როგორიც იყო "Have You Got It Yet?" (მის ჩაწერისას სიდი უკმაყოფილო იყო ყოველი დუბლით და გამუდმებით ცვლიდა ტონალობასა და აკორდებს), იყო ნათელი მაგალითი იმის, რომ სიდი ვერ მუშაობდა სტუდიაში.იგი ოფიციალურად გაუშვეს ჯგუფიდან, 1968 წლის აპრილში და კოლექტივის მენეჯერებმა, კინგმა და ჯენერმა, გადაწყვიტეს, მას გაჰყოლოდნენ. პარტნიორული კავშირი დაირღვა და, კონტრაქტის გაუქმების შემდეგ, ჯგუფის მენეჯერად იქცა სტივ ო’რურკი. იგი ამ ფუნქციას ასრულებდა 2003 წლამდე, სანამ გარდაიცვლებოდა.

ორი სოლო ალბომის, The Madcap Laughs და Barrett 1970 წელს, გილმორის, რაიტისა და უოტერსის დახმარებით ჩაწერის შემდეგ, ბარეტი საბოლოოდ ჩაიკეტა საკუთარ თავში.იგი დასახლდა კემბრიჯში, აღარ რეაგირებდა სახელზე 'სიდი', უპირატესობას ანიჭებდა ნამდვილს სახელს, 'როჯერ'-ს. 35 წლის განმავლობაში მან იცხოვრა თითქმის სრულ იზოლირებაში და იშვიათად გადიოდა მაღაზიაში.ბარეტი გარდაიცვალა 2006 წლის 7 ივლისს.


მყარი საძირკვლის ძიებაში: 1968–1970

აქედან მოყოლებული, ჯგუფის შემოქმედება სავსეა ექსპერიმენტებით.გილმორი, რაიტი და უოტერსი უკვე რეგულარულად იწერდნენ ვოკალურ პარტიებს ჯგუფის სიმღერებისათვის, რადგანაც მთავარი ვოკალისტი, ბარეტი, უკვე წასული იყო ჯგუფიდან. ასევე იგი იყო სიმღერების მთავარი ავტორი და, ამჯერად, სამივემ გადაინაწილა ავტორობა სიმღერებზე და ვოკალური პარტიები.უოტერსი უშუალოდ წერდა ჯაზურ მელოდიებს, სადაც დომინირებდა ბასი და სრულყოფილი ლირიკა, გილმორის ორიენტაციას წარმოადგენდა გიტარაზე აგებული ბლუზური ჯემები, რაიტი კი მელოდიურ ფსიქოდელიურ პარტიებს ასრულებდა კლავიშებზე, რომლებსაც ოდნავ დაჰკრავდა აზიური სურნელიც.ამ პერიოდის ჯგუფის ერთ-ერთი უცნაური ნომერია "A Saucerful of Secrets", რომელიც აგებულია ხმებზე, ფიდბეკის ეფექტზე, პერკუსიაზე და ფირების ხმაურზე.

პინკ ფლოიდი 1968 წელსთუკი ჯგუფის პირველი ალბომი თითქმის მთლიანად ბარეტის ქმნილება იყო, მეორე ალბომზე მას მხოლოდ ერთი სიმღერა, "Jugband Blues", დაუმთმეს. A Saucerful of Secrets გამოიცა 1968 წლის ივნისში, მოხვდა 9-ე ადგილზე ბრიტანეთის ჩარტში და იქცა ჯგუფის ერთადერთ ალბომად, რომელიც არ მოხვდა ამერიკულ ჩარტში.მიუხედავად იმისა, რომ ბარეტს თითქმის არ დაუწერია სიმღერები, ამ ალბომში ჯგუფი აშკარად განიცდის მის გავლენას.ფსიქოდელიური ჟღერადობა ამ დროისათვის უფრო და უფრო მეტად იზრდებოდა ექსპერიმენტებში.სასათაურო კომპოზიცია, რომელიც 12 წუთს გრძელდება, იყო მცირე მინიშნება შემდეგ ალბომებზე წარმოდგენილ ეპიკურ პიესებზე.იმ დროის კრიტიკოსებმა უარყოფითად შეაფასეს ეს ალბომი, ხოლო ბევრმა მუსიკოსმა ზურგი შეაქცია ფლოიდს, როგორც მსმენელმა - მაგალითი იყო დევიდ ბოუი, რომლისთვისაც სიდი ერთგვარ გურუს წარმოადგენდა. შემდეგ ჯგუფი მიწვეული იქნა რეჟისორ ბარბეტ შრედერის მიერ, ფილმის მეტი მუსიკის დასაწერად, რომლის პრემიერაც 1969 წლის მაისში შედგა.მუსიკალური ფრაგმენტები გამოიცა ცალკეული ალბომის, Music from the Film More (1969 წლის ივლისი) სახით, ალბომმა კვლავაც 9-ე ადგილი დაიკავა ბრიტანეთში, შტატებში კი - 153-ე.მიუხედავად იმისა, რომ ალბომზე ბევრი სიმღერის სრული ხიბლის გადმოცემა შეუძლებელი იყო, ჯგუფი ასრულებდა კონცერტებზე სიმღერებს "Green Is the Colour" და "Cymbaline" ("Main Theme" შესრულდა რამდენიმეჯერ კონცერტებზე, ერთ-ერთი შესრულებისას - 14 წუთის განმავლობაში), რომლებმაც დამატებითი ელფერი შეიძინეს კონცერტების დროს.იგივე სიმღერები იქცა ჯგუფის პირველი კონცეფტუალური შოუს, The Man/The Journey ნაწილად, რომელიც დღეს ჩაწერილია მხოლოდ ბუტლეგზე."Cymbaline" აგრეთვე იყო უოტერსის პირველი სიმღერა, სადაც ნახსენები იყო შოუ-ბიზნესის ინდუსტრიის სირთულეები.ალბომის დანარჩენი ნაწილი აგებულია ფოლკის ელემენტების მატარებელ როკ-ბალადებზე და რამდენიმე იმპროვიზაციაზე.

შემდეგი ალბომი, ორმაგი დისკი Ummagumma გამოვიდა, როგორც საკონცერტო ჩანაწერებისა და უბრალო სტუდიური ექსპერიმენტების კრებული, სადაც ყოველ წევრს ერგო ალბომის ¼.ფაქტიურად, ეს არის ჯგუფის წევრების დამოუკიდებელი სოლო-ნამუშევრები, თუმცა აქ ასევე მონაწილეობს მეისონის მეუღლეც, რომელიც ფლეიტაზე უკრავს.თავად ალბომის სახელწოდება მეტად უცნაურია - კემბრიჯში ასე უწოდებდნენ სლენგზე სექსუალური კავშირის დამყარებას.არა მხოლოდ სახელწოდება, არამედ სტუდიური დისკის მასალაც მეტყველებს იმაზე, რომ ჯგუფი საკუთარი თავის ძიებაში იყო.უოტერსის ფოლკური "Grantchester Meadows", რაიტის ჯაზური "Sysyphus", პროგრესივის მატარებელი "The Narrow Way" და უცნაური სავარჯიშო დასარტყამ ინსტრუმენტებზე "The Grand Vizier's Garden Party" - ყველაფერი ეს ჯერ კიდევ შორს იყო იმისგან, რითაც ჯგუფი იქცა საქვეყნოდ ცნობილად.თუმცა, პირველი დისკის (რომელიც საკონცერტო გამოსვლებზე იყო აგებული) მასალამ კრიტიკოსების მოწონება დაიმსახურა და აგრეთვე, უფრო პოზიტიური შეფასება, ვიდრე წინა ორმა ალბომმა.ასევე, ჯგუფის ფანებისთვისაც, იმ დროს ეს იყო ყველაზე საუკეთესო ალბომი. მან 5-ე ადგილი დაიკავა ბრიტანეთში, შტატებში კი - 74-ე. 1970-იანების პირველი ალბომი, Atom Heart Mother ხანგრძლივი პიესის შექმნის კიდევ ერთი მცდელობა იყო, აგრეთვე - ორკესტრთან მუშაობის პირველი შემთხვევაც.დისკის პირველ მხარეს ჟღერს თავად 23 წუთიანი კომპოზიცია, რომელსაც უფრო მეტად შეიძლება ვუწოდოთ სიმფონიური როკის მაგალითი.დისკის მეორე მხარეს მოთავსდა ოთხი კომპოზიცია, რომელთაგან სამი სოლო-სიმღერას წარმოადგენს: როჯერ უოტერსის "If", დევიდ გილმორის ბლუზური "Fat Old Sun" და რიჩარდ რაიტის ნოსტალგიური "Summer '68".ალბომის ფინალია კოლაჟი "Alan's Psychedelic Breakfast", სადაც შესაძლებელია ჯგუფის ტურების მენეჯერის, ალან სტაილზის სახლში ჩაწერილი ხმების მოსმენა.მიუხედავად მკაცრი კრიტიკისა, დისკი ჩაითვალა წინ გადადგმულ ნაბიჯად.დღემდე გილმორი თვლის, რომ მთავარი პიესა საკმაოდ სულელურია, უოტერსი კი - რომ ყველაზე კარგი იქნებოდა, იგი საერთოდ არ დაეწერათ.მიუხედავად ამისა, ეს იყო შემდეგი ეტაპი, რომელიც გაიარეს შემდეგი ალბომის ცენტრალური კომპოზიციის შესაქმნელად, ხოლო ალბომის პოპულარობამ ჯგუფი დაარწმუნა ამერიკული ტურის ჩატარების რეალობაში.

შემდეგი ორიგინალური ალბომის გამოცემის წინ, ჯგუფმა გამოუშვა კრებული Relics,, რომელშიც შესულია ადრინდელი სინგლები, სიმღერასთან "Biding My Time" ერთად, რომელიც მანამდე მხოლოდ პროგრამაში "The Man/The Journey" შედიოდა.მათ აგრეთვე ჩაწერეს მუსიკა მიქელანჯელო ანტონიონის მხატვრული ფილმისათვის ზაბრისკი პოინტი.ამ სტუდიური სესიების დროს ჩაწერილი უამრავი მასალა ანტონიონიმ უვარგისად ჩათვალა და არ შეიტანა ფილმში, თუმცა, წლების შემდეგ იგი მაინც გამოიცა არაოფიციალურად, ფანების ერთ-ერთი ლეიბლის მიერ.ამ სესიების დროს ასევე ჩაიწერა "The Violent sequence", რომელიც არ შესულა ფილმში, მაგრამ სამი წლის შემდეგ მოხვდა ალბომში The Dark Side of the Moon, გადამუშავებული სახით, სახელწოდებით "Us and Them".

ამავე პერიოდში როჯერმა იმუშავა დოკუმენტური ფილმის სხეული მუსიკალურ თემებზე, რომლებიც გამოიცა ცალკე ალბომის, Music from "The Body" სახით.იგი ითვლება როჯერის პირველ სოლო ალბომად და არის რონ ჯიზინთან, ალბომის Atom Heart Mother პროდიუსერთან, თანამშრომლობის შედეგი.

ამავე პერიოდში ჯგუფი კონცერტებზე აქტიურად იყენებდა მოწყობილობას სახელწოდებით „აზიმუტ კოორდინატორი“. ეს არის პირველი კვადროფონული სისტემა, რომელიც შედგება რამდენიმე დინამიკისგან. დიდ ყუთთან მიერთებული სახელურების მეშვეობით შესაძლებელი იყოს ხმის რეგულირება ისე, რომ კონცერტის დროს იგი მოძრაობდა დარბაზში წრიულად. პირველი ამ მოწყობილობებიდან იქნა დედოფალ ელისაბედის დარბაზში გამართული კონცერტის შემდეგ, ხოლო მეორე ასლი პირველად გამოყენებული იქნა 1969 წლის 14 აპრილის კონცერტზე. მოწყობილობა, როგორც წესი, იდგა რაიტის ორღანზე და რიჩარდი თავად მართავდა მას. დღეს იგი არ გამოიყენება, თუმცა, ცნობილია, რომ მისი გამოყენების უფლება მხოლოდ როჯერ უოტერსს აქვს.